Ruim 61 jaar en er mankeert van alles aan. Was ik ooit energiek en onbezorgd, nu word ik geconfronteerd met de combinatie van fysieke beperkingen door ouderdom en de diagnose MS. 

Mijn knieën kraken want na 4 meniscusoperaties is er geen kraakbeen meer over. Mijn rug doet zeer omdat ik meer dan goed voor me is op mijn reet zit. Dagelijkse buikspieroefeningen maken me sterk. Een heus wasbordje ontstaat, jammer is dat het bijna onzichtbaar is door een speklaagje. Helaas hebben die buikspieroefeningen tot gevolg dat mijn rug het amper bij kan benen. Wekelijks helpt mijn fysio mij met zgn. medical taping (FYI: de tape ondersteunt het spierstelsel, lichaamseigen genezingsprocessen en beïnvloedt de neurologische- en circulatoire systemen). 

De oefeningen om mijn bovenlichaam en armen te verstreken hebben ervoor gezorgd dat ik in steeds minder blouses pas maar ook een slijmbeursontsteking heb bij mijn rechterelleboog. Knap waardeloos omdat ik rechtshandig ben en dit tevens betekent dat ik even op de rem moet trappen v.w.b. deze specifieke training. Ibuprofen en een maagbeschermers zouden het herstel tot 3 à 6 weken kunnen beperken. Cardio gaat gelukkig wel goed, veel op de crosstrainer nu omdat ik fietsen in dit lekkere weer buiten kan doen. Heerlijk ouderwets zwetend op zo'n apparaat jezelf 30 minuten afbeulen, een mens moet wat. 

Al fietsend kom ik over het algemeen (nog) oudere mensen tegen, ook op de fiets rijden zij volkomen voor gek met zo'n helmpje op. Ik weet heus wel dat dit niet gek maar juist erg verstandig is. Waarschijnlijk is het mijn zelfmedelijden (ik mankeer al genoeg) en ijdelheid (alsof iemand op mij let) dat mij nog tegenhoudt ook zo'n ding op te zetten. In de diverse parken die ik en mijn schat al fietsend passeren kijk ik naar de jonge mensen die joggen, lachen, en moeiteloos bewegen. Dan zucht ik maar eens diep en denk ik terug aan de tijd dat ik zelf geen seconde nadacht over mijn lichaam. En gelukkig maar, je moet hopen dat welke beperking dan ook jou zo lang mogelijk bespaart blijft. En tot die tijd moet je daar helemaal niet mee bezig zijn en genieten. Anders is het natuurlijk wanneer er iemand in je directe omgeving iets overkomt. 

Fietsen heb ik nooit echt leuk gevonden, lopen wel maar dan vooral kort en snel. Als spits bij de lokale FC rende ik liever 10 sprints van 10 dan 1 van 100 meter. Nu fiets ik lange afstanden, vooral omdat lopen mij minder goed afgaat en heel stiekem krijg ik er lol in. Danste en feestte ik vroeger tot laat in de nacht, nu zijn de afspraakjes meestal eind van de middag en gaan we na een gezamenlijk hapje huiswaarts. Ooit klom ik ladders op zonder erbij stil te staan, nu heb ik trapsteunen geïnstalleerd om boven te komen. 

Ik dacht laatst terug aan de lagereschooltijd van mijn zoon. Ik werkte toen al veel thuis en nagenoeg elke middag voetbalden wij samen op straat, afwerken tegen de garagedeur. Een herinnering aan een strandwandeling met mijn lieve schoonzusje, een kilometertje of 10-15 van Cambrils naar La Pineda de Salou.  

Het is daarom wat mij betreft volkomen logisch en legitiem dat wat je allemaal kunt gaan mankeren, je daar op jongere leeftijd niet mee bezig hoeft te zijn. Zo zou het in ieder geval moeten zijn. Geniet zolang je kunt, zodra je wat gaat mankeren is er voldoende tijd om je er druk over te maken. Mede om die reden neem ik het niemand kwalijk wanneer hij of zij even wat minder begrip heeft voor mijn situatie. Of zich werkelijk niet voor kan stellen wat ik meemaak en voel. Ik zei al eerder dat ook ik tot nu ruim twee geleden amper iets wist van MS. Ben alstublieft niet bezig met wat jou allemaal kan overkomen! Met precies dezelfde insteek benader ik ook mijn MS. Mijn diagnose is op z'n zachts gezegd onvoorspelbaar. Ik heb mij dan ook voorgenomen om mij niet druk te maken over iets waar ik nauwelijks invloed op en nog geen last van heb. Dat is ook niet slim, je weet het doodeenvoudig niet en mocht het zover komen dan heb je daar nog alle tijd voor. 

En niet getreurd, ik besef mij terdege dat ik nog steeds kan genieten, zij het op een andere manier. Gelet op mijn leeftijd was het aannemelijk dat er klachten konden komen. Vette pech dat het nu in deze mate toeslaat maar ik moet verder. En bovendien, had MS mij op jongere leeftijd getroffen dan had ik er denk ik niet zo snel als nu mee om kunnen gaan. Dat alles wat minder wordt, wat langzamer gaat en wat langer kan duren is denk inherent aan de leeftijd. Wie dat ontkent of niet herkent jokt of heeft verrekte veel mazzel.  

Wat ik al zei, sporten helpt mij echt. Ik ben fitter dan ooit en mede daardoor conditioneel oké. En ik merk echt dat dit ook mentaal goed uitpakt, ik zit overall gewoon beter in mijn vel. Natuurlijk zijn de klachten er nog zeker en er zijn nog volop dagen dat ik allesbehalve happy ben. Maar ik sport, ik sport met plezier en ik voel me beter dan pak 'm beet een jaartje geleden.  

Bovendien ben ik sinds een weekje eindelijk in contact gekomen met de mensen van Revant in Breda. Top, wat een professionaliteit en zorg op maat. Met hen ik de afspraak dat mocht ik meer ga mankeren, we samen op zoek gaan naar wat hulp kan bieden. Voorlopig beperkt het zich tot het een op maat gemaakte voetsteun o.i.d., die er mogelijk voor gaat zorgen dat het lopen mij beter afgaat. Wat mij betreft is het al succesvol wanneer er 10% verbetering komt, maar de behandelende arts was positiever. We gaan het zien, het zit een beetje in mijn aard om gelijk door te slaan en te gaan bedenken wat ik dan straks allemaal weer kan. Verstandiger is denk ik even afwachten wat mogelijk is en wat ze mij kunnen bieden. Met zo'n steun heb ik ook meer profijt van de vele kracht- en balansoefeningen die ik nu al doe. Nu corrigeer ik mijn loop plus ik zoek continu de balans. Hopelijk doe ik straks alleen dat tweede nog en kost het allemaal veel minder kracht. Dan moeten natuurlijk wel mijn knieën, mijn rug, mijn rechterelleboog dus nagenoeg mijn gehele lijf een beetje meewerken. Naast het zonnetje zo aan het begin van april, lijkt het erop dat het eindelijk een beetje mee gaat zitten.  

Oh, en nog even over de podcast van Bram en mij. Deze wordt heel goed beluisterd en bekeken en we krijgen fijne reacties. Er was dus reden genoeg om afgelopen week al de tweede aflevering op te nemen en publiceren. Die staat nu ook online op Spotify en YouTube, helaas maken de mensen bij Apple het mij nog even moeilijk. Daarom nog even geduld voor dat je 'm ook daar kunt vinden. We hebben er veel lol in Bram en ik, zo gaat de tweede aflevering over Wat de invloed van MS is op je relaties. Erg herkenbaar voor mensen met MS, maar ik denk dat ook de naasten veel zullen herkennen. Wil jij trouwens reageren op de podcast? Doe dat dan op www.msinbeeld.nl/podcast/ 

Ik ga nu de zon in en raad ook jullie aan hetzelfde te doen.